Zniknąłem gdzieś  z domu nad Wisłą – pamiętam to tak dokładnie…

Ostatni poniedziałek października. October Bank Holiday – tradycyjne wyspiarskie święto państwowe  i od lat sztywny termin organizowania pewnego Maratonu. Resztką pozostawionych sił, już bez żadnych treningów spróbować połamać trzy godziny po raz trzynasty w życiu…

Ostatni start 2013 roku. Tym razem Irlandia i Dublin Marathon. Dużo się o tym czytało... Chyba poza Majorami, Barceloną i jeszcze kilkoma innymi jest to Maraton,  o którym najczęściej się pisze – zazwyczaj dobrego, a najwięcej zdecydowanie o fantastycznych kibicach.

Chciałem poczuć to na własnej skórze i do tego zobaczyć z bliska kraj świętego Patryka i drugą ojczyznę dla tysięcy Polaków. I do tego skonfrontować moje wyobrażenia o Zielonej Wyspie z rzeczywistością… O tym czy jesteśmy już naprawdę drugą Irlandią;) Czy widać tam jeszcze skutki kryzysu, który dopadł Wyspę w 2008 roku. Zobaczyć historyczne miejsca  narodzin   Irlandzkiej Armii Republikańskiej IRA i partii Sinn Fein. Miejsca związane z rugby i futbolem gaelickim. Guinnessem i whiskey oraz oczywiście miejsca związane z fantastyczną muzyką. Począwszy od tej tradycyjnej celtyckiej, po Enya, Cranberries i Gary'ego Moora - a skończywszy na najlepszej kapeli rockowej świata U2 i Bobie Geldofie… - oby tylko nie ziścił się tytuł jego największego hitu: I don’t like Mondays – w końcu Maraton rozgrywany będzie tego dnia…

W nocy zmiana czasu na zimowy. Pierwszy dzień zaczynam od razu od biegowego uderzenia… O dziewiątej trzydzieści Breakfast Run. Do tej pory brałem udział w podobnych przed maratonami w Berlinie i Amsterdamie. Motywem przewodnim śniadaniowego biegu są przeboje U2.  Chyba nikt się nie ściga. Barwny tłum z flagami wszystkich państw uczestników jutrzejszego Maratonu przemierza przez Samuel Beckett Bridge czterokilometrową trasę.  Wokół nabrzeża, doków i kanałów rzeki Liffey - po której obu stronach zbudowane jest miasto. W połowie XIX wieku właśnie stąd – z nad Morza Irlandzkiego, z zatoki Dublin (od której zresztą wzięła się nazwa miasta dub linn - w irish english znaczy to dosłownie Czarny Staw) zaczął się irlandzki  American Dream - wielka emigracja do Stanów w czasie ogromnego kryzysu.

Wracam do biegu… Cały czas, na każdym metrze słychać muzykę Bono…  Po drodze mijamy między innymi studio nagraniowe U2 i mury ciągnące się wzdłuż ulicy Windmill Lane, gdzie fani  zespołu dodają coraz to nowe graffiti irlandzkiej kapeli. Widać stąd również 02 Arenę – miejsce  wręczania  MTV Music Awards, koncertów i tego w czym od lat dominują – konkursów piosenki Eurowizji…:/ Po drodze fajny widok na Liffey i port…

Zgodnie z ideą takich biegów to nie wyścig, a zabawa – więc nie ma zwycięzców. Meta zlokalizowana jest w Centrum Wystawowym. Witają nas maskotki-klony U2 grające ich muzykę. Dostajemy po pamiątkowym t-shirt'cie i torebkę ze słodkimi upominkami. Potem można doładować jeszcze akumulatory sięgając po kolejne porcje... Fajny czas. Wszyscy rozleniwieni na wielkiej sali podziwiają pokaz muzyki i  tradycyjnego Irlandzkiego tańca ze stepowaniem.  Aż dziwne, że jutro te same osoby będą biegły ponad dwadzieścia sześć mil w ramach Maratonu. Atmosfera wspaniała!

Włócząc się po mieście odnajduję raz po raz polskie ślady…

Do tego niezliczona ilość barów i starych  pubów zachowanych jeszcze z epoki wiktoriańskiej - miejsc gdzie w zatłoczonej i gwarnej atmosferze w każdym momencie dnia można skosztować tradycyjnej whiskey lub wypić pintę ciemnego piwa...

Po południu  główny punkt dnia. Expo.  Targi znajdują się w południowej części miasta. W R.D.S. Hall, będący siedzibą Dublińskiego Towarzystwa Królewskiego. Jakieś trzy kilometry od centrum miasta - w sam raz na spacer… Zahaczam jeszcze o Stadion Narodowy, na którym gra piłkarska reprezentacja  Irlandii i jest rozgrywany tradycyjny Turniej Sześciu Narodów w rugby. Stadion jest wciśnięty między budynki mieszkalne i linię kolejową, a obszar wokół niego stanowi przeciwieństwo do błoń naszego narodowego. Zero wolnej przestrzeni – aż dziw bierze jak takiego kolosa zdołali postawić na tak wokół zabudowanej przestrzeni…

Do biura zawodów docieram bocznymi uliczkami. W Polsce smutny nastrój zbliżającego się święta Wszystkich Zmarłych tutaj atmosfera zgoła odmienna -  pomimo, że blisko dziewięćdziesiąt procent społeczeństwa w Irlandii jest wyznania katolickiego…

Domy przybrane trupimi czaszkami, w drzwiach sztuczne pajęczyny, a przed nimi na schodach dynie i kościotrupy. Na słupach informacyjnych dostrzegam plakaty odbywającego się właśnie (i pewnie nie bez powodu akurat teraz) Bram Stoker Festiwalu – imienia irlandzkiego powieściopisarza i twórcy Drakuli. Obok jeszcze wisi plakat Budki Suflera, która również wpisuje się - przynajmniej wyglądem;) w klimat zbliżającej się nocy Halloween…

Targi i biuro zawodów w środku wydają się ogromne. Na początku punkty informacyjne co, gdzie, kiedy. Dalej, duża mapa z trasą Maratonu i całym jutrzejszym miasteczkiem maratońskim. Prezentacja i analiza trasy. Zadawanie pytań... Fajnie - można w ten sposób rozwiać wszystkie swoje wątpliwości.

Biuro jest na antresoli – wokół targów. Wszystko sprawnie. Numer, woda i duży magazyn z informacjami o biegu i mapą Maratonu.  Koszulka ma być dopiero na mecie z medalem – ok.:) Lubię bardziej tak, niż żeby wszystko było odkryte jeszcze przed startem…

Na dole wtapiam się w kolejne stoiska. A zaczynam od tego, na czym jutro nie chciałbym skończyć… Od ściany…! Ściany maratońskiej i pamiątkowego wpisu. Dalej oficjalna witryna Dublińskiego Maratonu. Można tutaj zostawić sporo kasy na różne okolicznościowe kurtki, spodenki, koszulki i masę gadżetów.  Po przeciwnej stronie hali wyodrębnione specjalne miejsce. Z historią w tle… To izba pamięci Dublińskiego Maratonu. Wystawa pamiątek, prezentacja filmów i artykułów o Maratonie z gazet i telewizji  z całego świata. Do tego pokaz kolekcji medali na przestrzeni wszystkich edycji biegu, historyczne koszulki, numery… Wszystko w dobrej oprawie.

W środku - pomiędzy oficjalnym stoiskiem Maratonu i Muzeum prawdziwy misz-masz. Targi sportowe z masą wystawców. Szukam niespotykanych marek. Do tego poczęstunek odżywkami oryginalnych marek…Przy wyjściu pasta party. Dwa rodzaje makaronu – płatne dodatkowo.

Docieram do Grafton Street. Mnóstwo ulicznych tancerzy wystukujących kolejne kroki jig i reel do rytmu irlandzkich starych ballad wygrywających przez lokalnych artystów. Tutaj muzykowało również U2… Dla przeciwwagi (w końcu to już tylko dwa miesiące do…) z pobliskich galerii handlowych wypływa nieśmiertelne Last Christmas… Na rogu pomnik Molly Melone – fikcyjnej sprzedawczyni, o której opowiada nieoficjalny hymn stolicy Irlandii. Będzie jednym z celów mojej pomaratońskiej sesji - a w zasadzie jej ponadnaturalnej wielkości łono, o którym rozpisują się w przewodnikach…

A potem obraz widziany często na pocztówkach z Dublina. Ha’penny Bridge. Wybudowany w 1816 roku most, którego nazwa nawiązuje do półpensowego myta jakie na nim kiedyś płacono – nazywany jest żelaznym symbolem miasta. Teraz to miejsce zarezerwowane dla travelersów –  czyli ludzi drogi, podróżników i żebraków. Po jego drugiej stronie stoi rzeźba dwóch kobiet  – to Jędze z torbami…

Odszukuję na mieście kolejne miejsca godne uwagi. Teraz Kościół Karmelitów… W środku którego znajdują się szczątki świętego Walentego – patrona zakochanych. Zupełnie bym o tym nie wiedział, gdyby nie jakaś ulotka reklamująca Dublin, która wpadła mi do ręki na jakimś zagranicznym wypadzie…:) 

Wieczorem chcę usłyszeć prawdziwe serce stolicy… Temple Bar! Dzielnica Dublinu, której nazwa pochodzi od nazwiska Williama Templa - XVII rektora Trinity College, którego dom stał właśnie tam. Stare magazyny zaadaptowane na puby, restauracje i nocne kluby. Najmodniejszy obszar miasta - prawdziwa  świątynia barów… Za cel obieram dwa. Na początek przystawka… Pub jakich tutaj wiele. Ale wydaje mi się, że mam to niepowtarzalne szczęście zobaczyć coś wyjątkowego. Koncert unplugged jakiejś lokalnej gwiazdy coverów. Kolejne hity Muse, Oasis, King of Leon, Lennona, upewniają mnie w przekonaniu, że to był dobry wybór! I chyba nie tylko mnie, bo porywają do śpiewania cały lokal. Do tego  cudowna wersja Wake me up zespołu Avicii – to wykonanie, które banalny oryginał przebija sto razy będę pamiętał jeszcze długo… A potem - na koniec coś najbardziej w klasycznym wydaniu.  Jeden z najstarszych i najpiękniejszych… Temple Bar! Urządzony w staroświeckim stylu pub. Harfa, skrzypce, flet, celtyckie brzmienie muzyki na żywo i pinta Guinnessa w irlandzkim towarzystwie – znakomite połączenie!

Niedzielna kolacja. W hostelowej kuchni tłumy biegaczy – jeszcze chyba takich nie miałem na żadnym wypadzie… - no może w Helsinkach? Kolejka do gotowania, kolejka do stołów! Największą grupę stanowią Francuzi z Dijon - z regionu słynącego na cały świat z wina burgundzkiego.  Ni w ząb się z nimi porozumieć – bo jak to Francuzi tylko po francusku:  łi, ną, ce, że ne se pa, że ne pe pa – ogólnie bardzo autonomiczni jak zwykle… Gotują makaron w dwóch ogromnych kotłach…  Zjedzą go w czystej postaci - bez ŻADNYCH dodatków! Zapamiętam ten widok na zawsze – bezcenne i przerażające...

Po kolacji rytuał wspólny dla wszystkich maratończyków, bez względu na szerokość geograficzną - sprawdzanie pogody. Plemienny obrzęd i podniecenie prawie jak z jakiegoś reportażu w Nationale Geographic…:/ Pogoda na jutro, przeklejam z internetu: Windy and rainy one again… A risk of scattered? Thunderstorms… 12 C (57 F). Zresztą tutaj pada naprawdę często…  W  praktyce sprawdza się irlandzkie powiedzenie, że:  czasami pada w tygodniu tylko dwa razy - raz przez trzy dni, a drugi raz przez cztery…!:)

Przeglądam dodatek maratoński. Tegoroczna (każda?) edycja jest pod hasłem: run like the wind… No to teraz już naprawdę wszystko jasne… Kolejne strony przewodnika. Fajnie przedstawiona jest cała Elita i historia maratonu dublińskiego. Nagrody? Za pierwsze miejsce będzie samochód. Ciekawostką są bonusy (nagrody pieniężne) dla Irlandczyków za czasy lepsze od 2:35 wśród mężczyzn i poniżej trzech godzin dla kobiet. Widełki od stu do…  dziesięciu tysięcy euro za czasy poniżej 2:09 i 2:30…!

Poniedziałek rano. Pobudka, w pokoju na twarzach chłopaków widać przedstartową gorączkę…  Ja wybiegam szybciej zrobić  lekkie rozbieganie i zobaczyć w spokoju, bez tłoku parę fajnych miejsc.  Mam czas do dziewiątej…

Na ścianie kamienicy portrety największych irlandzkich wykonawców. Między innymi Van Morrisona, Bono, Gary’ego Moore’a i  Sinead O’Connor, która w tym samym czasie daje koncert w Warszawie…

Start z Fitzwilliam Upper Street, na której są najstarsze i najpiękniejsze kamienice georgiańskie w Irlandii!  Przed każdą z nich na schodach tłumy biegaczy z całego świat! Wspaniała atmosfera – nie bez powodu dubliński bieg nazywany jest Maratonem Przyjaźni…

Robię jeszcze dłuższą rozgrzewkę – spojrzenie na przeciwko na cmentarz Hugenotów, przybyłych tu po rzeziach we Francji dokonanych przez Ludwika XIV, oby tylko dzisiaj to samo nie spotkało mnie, bo…

Do Europy puka Święty Juda… Zaczyna pustoszyć Wyspy Brytyjskie. Powoli odczuwa się to także tutaj w Dublinie, gdzie woń rozsmarowywanych maści szybko uchodzi w powietrze… Irlandzkie gazety i telewizje rozpisują się o Katji, Charlim, Wiellkim Wietrze i innych najcięższych huraganach, które przechodziły w historii przez Wyspę. Teraz ma być podobnie… Kończę rozgrzewkę i zmierzam w kierunku startu… Dociera do mnie, że nie zdjąłem długich legginsów – może być gorąco:/ Stresu dodaje fakt, ze trasa oznaczona jest w milach – a ja z przyzwyczajenia mam GPS-a ustawionego na kilometry i nie mam najmniejszej ochoty tego zmieniać…

W głośnikach jak na zamówienie na zmieniającą się pogodę The Zephyr Song Red Hotów… Ustawiam się na linii startu. Jestem w pierwszej strefie razem z Elitą i najlepszymi amatorami. Dziesięć minut po dziewiątej nastąpi start drugiej strefy, a po kolejnych dziesięciu wybiegnie ostatnia grupa. W sumie ponad czternaście i pół  tysiąca osób - z czego połowa to obcokrajowcy! Stoję w pierwszej linii na samym środku – pewnie będzie to fajnie potem widać na zdjęciach… Strzał startera i ruszamy!

Jestem na prowadzeniu… – mimo wywrotki na mokrym asfalcie na pierwszym metrze! Staram się to utrzymać jak najdłużej…

Na pierwszym planie Dublin Marathonu - za mną czternaście i pół tysiąca biegaczy...

Porywa mnie doping masy kibiców w samym centrum miasta! Po trzech trzech minutach jestem już na swoim miejscu w szeregu…:/

Na pierwszej mili mój hostel i Trinity College - uczelnię numer trzy na Wyspach Brytyjskich zaraz po Oxford i Cambridge. Wbiegamy na O’Connel Bridge i ulicę imienia tego samego irlandzkiego bohatera walk o niepodległość. Z przodu jeden z najnowszych symboli miasta metalowa iglica – potocznie nazywana szpilą (sto dwudziestometrowa najwyższa rzeźba świata!) powstała w miejsce kolumny Nelsona zniszczonej w wyniku zamachu przeprowadzonego przez IRA w pięćdziesiątą rocznicę uzyskania przez Irlandię niepodległości.

Obok Jamesa Joyce'a na O'Conell Street...

Momentami wieje bardzo mocno… Poruszamy się coraz dalej na północ, północny-zachód… Na czwartej mili wbiegamy do Phoenix Park. Największego miejskiego parku w Europie. Siedemset hektarów zielonej przestrzeni – raj dla miejscowych biegaczy i ludzi uprawiających przeróżne sporty… Spędzam tu… cztery zielone mile:)  Sielsko. Wybiegamy przez most na druga stronę rzeki Liffey (teraz jestem w najdalej na północny zachód wysuniętym punkcie Maratonu).

Na trasie mija mnie kilkoro Polaków – ale nie aż tylu, co można byłoby spodziewać się po ilości osób żyjących w Irlandii.

Punkty rozstawione są co trzy mile, a począwszy od piętnastej będą co półtora-dwie. Brak jedzenia na trasie. Jest tylko woda, a na niektórych punktach energy drink – wszystko w poręcznych dwieście pięćdziesięciomililitrowych butelkach.

Pierwsza dycha pofałdowana. Ale przeważająca część w dół…  Jest wietrznie…, ale przez ten moment akurat bez deszczu. Zresztą jak by nie było -  tutaj wieje często, nawet wtedy gdy nie zbliża się jakiś huragan…  Jest to zasługa prądu zatokowego golfsztrom i północno-zachodnich wiatrów…

Stop-klatka z Maratonu...

Dycha w 41:23 – minuta zapasu na złamanie trójki… I tutaj  obrazek typowy dla Irlandii. Spełniają się moje wyobrażenia o Wyspie i organizowanym na Niej Maratonie. Zielone pastwiska, pagórki, owce…

A potem już niemal przez cały czas – aż do centrum mnóstwo szeregowych domów w jednakowym stylu, tak charakterystycznym dla tego regionu świata…

Na trzynastym kilometrze zaczynają się pierwsze poważniejsze podbiegi… Ciągle jest nie źle. Biegnę na czas poniżej trzech godzin…

Na jedenastej mili przebiegamy przez (sztuczny?) Wielki Kanał będący odnogą Liffey.

Pomimo, że bywają miejsca na świecie gdzie jest lepsza pogoda setki kibiców na ulicach. Wątek, który przewijał się w  każdej czytanej przeze mnie relacji z tego miejsca... Cały czas nieustający doping. Do tego muzyka, halloweenowe lampy zrobione z wydrążonej dyni i barwne stroje czarownic, duchów, wampirów i innych postaci z najbardziej kultowych horrorów... Pod tym względem zdecydowanie Dublin Marathon jest w piątce najlepszych maratonów Europy – a jeśli nie, to ja takie wyróżnienie mu daję!  Powoli zataczamy półokrąg (bo Maraton poprowadzony jest trasą zbliżoną wyglądem do okręgu – niemal przez wszystkie dzielnice miasta). Od centrum, aż po te, które pewnie są sypialnią dla większości dublińczyków dojeżdżających do środka miasta do pracy… Połówkę łapię w godzinę i dwadzieścia osiem minut. Jest dobrze czasowo - ponad minuta zapasu, ale coraz trudniej fizycznie…

Na piętnastej i osiemnastej  mili na punktach odżywczych korzystam również po za wodą z żeli energetycznych. Ciągle nie ma natomiast innego jedzenia i tym jestem zaskoczony najbardziej, bo robię się coraz bardziej głodny... Z pomocą wychodzą kibice… Dominują słodkie cukierki, żelki i czekolada. Jest też piwo! Kilka razy przechodzę w marsz żeby naładować wyczerpane akumulatory. Jak zwykle w takich sytuacjach zmaga się jeszcze większy doping – a ja po prostu chcę się na chwilę zatrzymać, najeść i biec dalej… Na jednym z takich spontanicznych punktów dostaję prywatny doping! A biegnę ze swoim imieniem na piersiach i po tym biegu do swojego maratońskiego cyklu pod tytułem: Wariacje na temat dopisuję ten...  Mo Cin! Mo Cin! – prawie jak Mo Farah… 

Fani, których nie sposób nie dało się nie zauważyć...

Po drodze kolejne zielone przestrzenie, między innymi Brickfields Park i na południu Bushy i Orwell Park.  Znowu zaczyna lekko padać, ale to nic przy wietrze który momentami bardzo przeszkadza, Cały czas góra dół z niewielkimi płaskimi odcinkami… Co kilka mil specjalne punkty dopingowe firmowane przez jedną z irlandzkich rozgłośni radiowych i głównego sponsora Maratonu…

Trzydziesty kilometr. Dwa dwadzieścia sześć dwadzieścia cztery – odcina mnie zupełnie… Na niecałych dziewięciu kilometrach tracę blisko dwadzieścia minut!

Dwudziesta mila… Jeszcze tylko sześć z kawałkiem… Teraz po lewej tereny Uniwersytetu Dublińskiego. To tutaj w dwa tysiące dwunastym roku Irlandczyk Colm O’Connell, misjonarz z powołania - twórca nowatorskiego systemu treningowego w bieganiu,  założyciel szkoły biegowej w Iten i  ojciec kenijskich sukcesów w bieganiu, między innymi: Wilsona Kipketera i wielu innych wybitnych olimpijczyków i rekordzistów świata, w towarzystwie Davida Rudishy otrzymał tytuł doktora honoris causa dublińskiej uczelni... Jestem wycieńczony, a widząc kolejne mijane pola golfowe można powiedzieć, że wpadam w dołek... Na szczęście już naprawdę nie daleko. Coraz bliżej centrum - cały czas w kierunku północnym. Mały most, pod spodem kolejna odnoga Liffey. Jeszcze tylko dwie mile Już blisko. Znajome miejsca. Przebiegamy obok Expo. Czas będzie masakryczny… Oby zmieścić się w 3:30… Po spożyciu na kolejnym punkcie kibicowskim wybiegam na ostatnią milę…

Teraz odwrotnie. Po prawej mój hostel, po lewej zielone tereny Trinity College. Centrum miasta –  skrzyżowanie głównych osi wschód-zachód i północ-południe. Nawrotka dookoła. Mijam dawny budynek Banku Irlandzkiego - obecną siedzibę Parlamentu. Przed głównym wejściem wartownik w ubraniu z dawnych czasów. Cylinder, frak… Takie chwile dodają kolorytu kolejnym wyjazdom… Tysiące kibiców i długa prosta do mety…  I to nieustanne hold on! Wbiegam w wygrodzoną przestrzeń oddzielającą mnie od tysięcy gardeł. Coraz więcej banerów reklamowych – niczym po każdej setce przybliżającej mnie do mety - jak na Tour de France. To jeszcze nie teraz…  Jeszcze ostatnie metry… I jest! Meta. Tłum Kibiców. Tłum maratończyków za mną i przede mną… Jeszcze w takim nigdy nie wbiegałem na metę… To znaczy brałem udział już w większych Maratonach – w trzydziestodziewięciotysięcznikach w Paryżu i Berlinie, ale zawsze byłem z przodu… A teraz? Jakaś masakra...:/

Byłem naprawdę blisko żeby zaśpiewać: I don't like Mondays...

Trzy dwadzieścia osiem dwadzieścia sześć… i tysiąc siedemsetne miejsce w generalce… - najgorzej w historii. Druga połówka od pierwszej gorsza o pół godziny! Pora wziąć się za treningi… 

Nie mam chwili wytchnienia – nawet na mecie! Służby przeganiają mnie do przodu abym nie tarasował drogi dla innych. Przeskakuję przez barierki, oglądam wbiegający tłum i zanurzam się w myślach – znowu osiągam ten niepowtarzalny stan... Nirwana! Czuje się ekskluzywnie i uprzywilejowanie. Wiem, że jestem w nielicznej (ciągle nielicznej) grupie osób które biegają i to biegają najpiękniejszy dystans świata... Teraz chyba biegam właśnie dla tych kilku minut po… Jak bym palił, to pewnie właśnie w tym momencie wyciągnął bym schowane na specjalne okazje najdroższe cygaro i delektował się chwilą…

Po wszystkim parę zdjęć, wskakuję ponownie przez barierki i wchodzę w wąskie gardło prowadzące do wyjścia ze strefy Maratonu. Dostaję medal, koszulkę finiszera z długim rękawem i worek z jakimiś przekąskami.

Nie jest za ciepło, więc na minus zaliczam depozyty pod gołym niebem – mają szczęście, że teraz nie pada... Szatnie są w namiotach. Można również skorzystać z masażu i rozciągania pod czujnym okiem instruktorów. Fajnie wypadł pomysł z poczęstunkiem właśnie w tej strefie: banany, napoje i kilka rodzajów batonów energetycznych – w momencie kiedy zaczynasz czuć, że powoli odchodzisz…   Na koniec pozostaje gorzki smak… Gorzki smak irlandzkiej kawy z mlekiem na którą daje się skusić po biegu…

Na koniec spacer i odpoczynek z większością biegaczy w  parku Merrion Square przy  pomniku Oscara Wilda…

Irlandia po za muzyką słynie z dobrej literatury. Pomimo niewielkich rozmiarów urodziła dla świata Georga Bernarda Shawa (jedyną w historii osobę na świecie, która po za Noblem zdobyła także Oscara!), Jonathana Swifta, Thomasa Moora, Oscara Wilda, Samulea Becketta i Jamesa Joyce’a i dzięki temu możemy czytać takie powieści jak Podróże Guliwera, Czekając na Godota, Ulisses, Pygmalion, czy Drakulę… Podobno w żadnym mieście na świecie nie napisano aż tyle… Dlatego nie dziwi mnie kolejne miejsce w którym robię pomarartońską sesję… Trinity College. Uczelnia, której absolwentami  byli Wilde, Beckett i Moore.

Niektórzy na koszulkach mają wypisane własne przeżycia...

Cofam się na trasę biegu i na pamiątkę do domu zabieram baner reklamowy Maratonu z ostatniej prostej…

Przechodzę obok okazałych budynków rządowych i kwartału, w którym jedna  budowla przebija okazałością następną: Muzeum Historii Naturalnej, Muzeum Narodowe, Galeria Narodowa, Bibliioteka Narodowa... i docieram do Parku St. Stephen’s Green – w środku którego stoi pomnik sir Arthura Guinnessa… Pamiętam z przewodnika, że gdzieś w którymś domu obok  przyszedł na świat pogromca Napoleona spod Waterloo – książę Wellington...

Wracam na O’Connel Street… Znowu Joyce i Szpila, a najdłużej przystaje przy  pomniku  Daniela O’Connella. U jego stóp przy podstawie posągu w piersi skrzydlatej figury Wiktorii jest otwór po kuli – pamiątka po walkach z 1916 roku… 

Ta część miasta jest zdecydowanie bardziej wolna od turystów, można powłóczyć  się bocznymi uliczkami, gdzie pełno małych sklepów i straganów.

A teraz kolejna ściana. Tym razem Wielkich chwil irlandzkiego sportu. Idąc tam próbowałem skojarzyć największe w historii sportowe fakty ze świata łączone z Irlandią. Oczywiście rugby i Puchar Sześciu Narodów, boks (jakoś na Igrzyskach zawsze udział Irlandczyków kojarzył mi się z pięściarzami) i słusznie…  Sprawdziłem i większość medali (dwanaście z dwudziestu trzech zdobyli w tej dyscyplinie!). Do tego trójka piłkarzy: Damien Duff, Robbie Keane i legenda Manchesteru United Roy Keane oraz jedna lekkoatletka, ale za to jaka… Sonia O’Sullivan! Legenda biegów średnio i długodystansowych. Maratonka. Mistrzyni świata i wicemistrzyni olimpijska z Sydney na pięć kilometrów.

Docieram do Katedry świętego Patryka. Zbudowana w dwunastym wieku świątynia stoi na najstarszym i najświętszym chrześcijańskim miejscu w Irlandii. To właśnie tutaj święty Patryk w źródle tuż obok chrzcił pierwszych Celtów…

Katedra świętego Patryka.

Ze świętym wiąże się historia powstania symbolu Irlandii – czyli trójlistnej koniczynki. To właśnie przy jej pomocy tłumaczył poganom na czym polega dogmat trójcy świętej. Jemu także Irlandczycy zawdzięczają też inną, mniej boską tradycję… picia whiskey i parady obchodzone w dniu Jego urodzin, czyli siedemnastego marca.

Przy ostatnich naturalnych promieniach światła zwiedzam wnętrza i miejsce  pochówku Jonathana Swifta – autora Podróży Guliwera.

W poszykiwaniu trójlistnej koniczynki – symbolu Irlandii…